Met hoevelen zijn ze, hoeveel waren het er door de jaren heen.

Kinderen die lijden, die leven in schaamte en deerniswekkende eenzaamheid.

Temidden van hun vrolijk spelende leeftijdgenootjes kijken ze toe in de zekerheid dat zij er niet bij horen. Die andere kinderen die wèl een onbezorgde jeugd kennen.

De berichten die via de media in de afgelopen jaren tot ons komen, aanvankelijk met veel terughoudendheid – want wie zal je geloven - van volwassenen over wat hen als kind is aangedaan, het misbruikt zijn door een vriendelijke buurman, een oom, de eigen vader of de parochiepriester.

De jaren die de beste hadden moeten zijn van hun leven, verziekt, verpest door onaantastbare mannen.

Met hoevelen zijn ze, de kinderen die hun jonge jaren doorbrengen, onbegrepen, alleen, als uitgestotenen, hun verloren jeugd die nooit meer in te halen is.



De auteur van dit boek, gepensioneerd copywriter en journalist, kan er over meepraten.

Toen ze zeven jaar was, had ze een ‘ontmoeting’ met een pedofiel. Dat het ergste, de letterlijke verkrachting net niet is gebeurd, heeft ze te danken aan de oplettendheid van haar alerte ouders en familie.

Desondanks heeft ze lang geleefd met diepe gevoelens van schuld en schaamte. Begrippen die ze pas na vele jaren een naam kon geven. Maar het duurde nog tot ze de tachtigjarige leeftijd had bereikt eer ze er over kon praten … en schrijven, omdat het moest.

Om ouders van jonge kinderen te attenderen op dat, wat ze nog altijd, nauwelijks voor mogelijk houden. Omdat ieder kind recht heeft op een onbezorgde jeugd!